Kod programu w języku c++ jest zwykłym tekstem napisanym w dowolnym edytorze w postaci tzw. pliku źródłowego.
Plikowi takiemu nadaje się zwykle rozszerzenie cpp i kompiluje za pomocą kompilatora, aby utworzyć działającą aplikację
(kompilator konwertuje plik źródłowy na plik wykonywalny).

zasady stosowane w pisaniu kodu źródłowego

1. W języku c++ rozróżnia się małe i wielkie litery (polecenia c++ piszemy małymi literami).
2. Większość instrukcji w kodzie źródłowym należy kończyć średnikiem.
3. W kodzie programu warto używać komentarzy dla poprawienia czytelności kodu szczególnie w obszernych programach.
   Komentarz jednowierszowy umieszczamy po znaku //, zaś wielowierszowy miedzy znakami /* … */.
   Komentarze są ignorowane przez kompilator.

podstawowa składnia

#include <iostream>
int main()
{
	kod programu
	return 0;
}

Omówimy teraz krótko poszczególne elementy tego szablonu.

• Grupa wierszy #include<...> to grupa tzw. dyrektyw preprocesora.
  Każda z dyrektyw zawiera specjalne instrukcje dla kompilatora w postaci dołączonych plików (bibliotek),
  co rozszerza możliwości c++.
  Istnieje bardzo dużo dyrektyw (a właściwie bibliotek), do najczęściej używanych należą:
  •  #include<iostream> - pozwala ona m.in. wyświetlać tekst na ekranie monitora oraz wczytywać dane z klawiatury.
  •  #include<cmath> - zawiera wiele przydatnych funkcji matematycznych m.in. sqrt(), pow(), itd.,
• Następnie definiujemy funkcje o nazwie main().
  Jest to główna funkcja programu, wewnątrz której tworzymy kod źródłowy programu.
  Na końcu tej funkcji umieszczamy wiersz return 0; - polecenie to powoduje, że funkcja main() zwraca wartość 0, co oznacza, że program skompilował się pomyślnie.

przestrzeń nazw

Jeżeli używamy wielu bibliotek możemy natknąć się na problem konfliktu nazw - gdy kilka obiektów, typów czy funkcji ma tę samą nazwę. Rozwiązaniem może być np. zamknięcie nazw w "zakresach", w celu oddzielenia ich. Z pomocą przychodzi nam mechanizm przestrzeni nazw.

Zawsze musimy określić z jakiego zakresu pochodzi użyta przez nas nazwa.

Podstawowy zakres nazw to std.
Program zawierający podstawową instrukcję przesyłającą dane na ekran, wykorzystujący pełen zakres nazw podstawowych wygląda następująco:

#include <iostream>

using namespace std; // definiuje podstawowy zakres nazw

int main()
{
    cout << "Witaj swiecie" << endl; // wyświetla napis Witaj swiecie i przenosi kursor endl
	
return 0;
}

Bez deklaracji podstawowej przestrzeni nazw: using namespace std;
przed każdą instrukcją należy określić, z jakiej przestrzeni nazw pochodzi: std::cout;

Podstawowy kod programu wgląda wówczas następująco:

#include <iostream>

int main()
{
	std::cout << "Witaj swiecie" << std::endl; 
	
return 0;
}
	

Możliwe jest definiowanie własnych przestrzeni nazw.
Szczegóły na stronie: https://pl.wikibooks.org/wiki/C%2B%2B/Przestrzenie_nazw